novinarstvo s potpisom
”Niš ne brini, zajedno ćemo bježat u planine – ovdje je još i gore nego vama tamo, to ti odlično znaš. Možda da formiramo NPB – Nove partizanske brigade”, tješi me Ferida. A ja bih u planine, ali one od Bijelog dugmeta – ”hajdemo u planine, jer tamo nema zime”.
A može i ”treći put”, ali ne onaj na koji je Tony Blair bio poveo eurosocijalizam i doveo ga na dno historijske fojbe.
Predlažem ovaj treći put: arte-akcija-edukacija, da se okupljamo po trgovima i govorimo umjetnost.
Na primjer Prešerna, jer posljednji stihovi ”Zdravljice”, slovenske nacionalne himne, ujedno su najeuropskije himnični, jasnije od bilo koje himne, u kojima narodi uglavnom slave same sebe.
”Živé naj vsi naródi… ne vrag, le sosed bo mejak!.. naj živívsak, kar nas dobrih je ljudi!”
Kako bi to bilo lako! I kako je to nemoguće? O ne. Pak mi leti pensir, come la rondinella dala pena nera Giuseppine Martinuzzi:Ma ćo muoj, a da nan duojde Benigni predikati Prešerna i Krležu i Dantea u Dolinu i Bertoke i Badiernu? Perche qua ‘demo remengo, ao! Nel inferno, che, magari, anche xe una solussion? L’altro grande Firentin, Machiavelli diseva: ”La via dello andare allo inferno era facile, poiché si andava allo ingiù e a chiusi occhi”.
Prešeren? Krleža? Dante? Benigni govori Dantea, e da bi razbudio njegov (Danteov) narod, a dantiskinja Sabrina Stroppa 2011. pojašnjava zašto: “Intanto è un canto politico, come tutti i sesti canti della Divina Commedia, ma questo riguarda l’Italia, vista come una struttura composita: Dante si rivolge all’Italia, all’imperatore, alla Chiesa e poi a Firenze, come dire che per definire la nazione occorre far ricorso a tante entità che, tutte, collaborano a presentarla… Dice Dante che gli uomini di Chiesa non riescono a governare un cavallo, metafora dell’Italia, con gli sproni, ma lo conducono a piedi”.
Da, da, na rubu smo očaja, ali iz tog stanja najbolji među nama smognu snagu i zaurlaju prkosno i hrabro, pomažući izbjeglice i pišući, kao draga mi Barbara Korun; dopustila mi je da vam prenesem još jedan djelić njene neobjavljene poezije.
Uzimam slobodu to prozno presložiti, posve u duhu stihova koji slijede:
”Nisem pesnica, nikoli nisem bila pesnica. Če vidim napis: Barbara Korun, pesnica, me zgrabi tesnoba. Če vidim naslov Barbara Korun, samozaposlena v kulturi, poklic pesnica, lektorica, esejistka, se začnem presedati, obide me nemir, ker kaj če bojo tele moje tekste,.. če prav jih pišem v verzih,.. imeli za prozo. A? Potem adijo status, adijo penzija, adijo socijalna (ne)varnost”…
Kad mi dobronamjerni i bliski vele da nekam s tim mojim ”pace-bene-fratelli”? Idemo u planine?
A ne, idemo na trgove, jer dok se i akademsko-medijska zajednica skriva po mišjim rupama bijednih sinekura, netko od te zajednice ipak mora tresnuti istinu u lice, kao Dante, kao Cankar, kao Krleža…
A to i činimo. I to ćemo nastaviti, kao bošnjački reper oženjen za Hebrejku, pa ga ne trpe ni u Zagrebu, ni u Sarajevu, ni u Tel Avivu. Edo Maajka snimio je ovu pjesmu:
”Edin je Ediiiiiin, ko u mudžahedin/ I džabe ti što si dobar i fin, ime i skoči im adrenalin,/ Džabe Bosna i sekularizam, džabe ti pank i nadrealizam, / Džabe ti olimpijada i da je gej parada, njemu je Fehim isilizam, / Njegova zjenica traži krivca, u moru izbjeglica,/ Dehumanizirane grupe, fora ista, stara žica, i Europa”.
UKOLIKO VAM SE TEKST DOPADA I VOLITE NEZAVISNO I KVALITETNO NOVINARSTVO, VI MOŽETE PODRŽATI AUTOGRAF PA I NAJMANJOM MOGUĆOM UPLATOM NA NAŠ RAČUN, POZIVOM NA BROJ 060 800 333 ILI SLANJEM SMS PORUKE NA 647647 UZ KLJUČNU RIJEČ DEMOS. HVALA! ZA VIŠE INFORMACIJA KLIKNITE OVDJE.