novinarstvo s potpisom
Neophodno je strpljenje i naporan rad.
Zoran Đinđić, 2000.
* * *
Političke reforme su se, po Đinđiću, od početka, u Srbiji odvijale “u trijumfu teritorijalnog načela”, jedinstva teritorije u predmodernom smislu, čiji će narod biti homogenizovan jedinstvenom državnom vlašću.
Otuda, u politici monopol, u ekonomiji društvena svojina, u ideologiji ortodoksija.
Jer, da bi Srbija postala “politička zajednica koja se reprodukuje slobodnom voljom građana”, potrebno je da moć bude locirana u višestranačkom parlamentu, to jest, da izbori budu slobodni, štampi i političkim udruženjima zagarantovana sloboda.
Đinđić se pitao o razlozima zbog kojih se Srbija u političkim reformama našla na začelju zemalja Istočne Evrope.
Odgovor nije nalazio samo u aktuelnoj situaciji.
Sve više je uzimao u obzir kompleksnu prošlost i nastojao da utvrdi da li u njoj postoje konstante koje objašnjavaju i aktuelnu situaciju.
U novijoj srpskoj istoriji razlikovao je četiri ciklusa: u svakom su stečene prednosti dovedene u pitanje maksimalizmom, koji je drugo ime za nacionalizam.
Nijedna realna država nije zadovoljavala srpsku intelektualnu i političku elitu.
U svim generacijama živela je težnja ka nacionalnoj državi koja će teritorijalno obuhvatati čitav srpski narod.
Tako, posle Prvog svetskog rata – umesto federacije – unitarna država. Drugi svetski rat – uz oslobodilački rat – revolucija. Hladni rat – umesto reformi, trijumf teritorijalnog načela.
“Danas smo”, pisao je 2001. godine, “ponovo u jednom takvom ciklusu”. I ponovo “ne umemo da učimo”.
(Nastavlja se).
(Prenosimo iz beogradskog tjednika Novi magazin).